Μία πρωτόγνωρη όμορφη έκπληξη ευγνωμοσύνης επεφύλαξαν οι ενορίτες μας και τα πνευματικά παιδιά του προϊσταμένου του Ιερού Ναού μας, Αρχιμ. π. Γρηγορίου Παπούλα, στον πνευματικό τους πατέρα, με αφορμή την συμπλήρωση 20 ετών της διακονίας του στην ενορία τους, αμέσως μετά το τέλος της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας.

Παιδιά μικρά κρατώντας λουλούδια, συνοδευόμενα από τους γονείς τους και κάθε ηλικίας πιστοί, αλλά κυρίως νέοι, εισέβαλαν στον σολέα του Ναού μετά την απόλυση. Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο απόφοιτος της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης κ. Αριστόδημος Παράσχου και εκπροσωπώντας τους ενορίτες και το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, ευχαρίστησε τον πνευματικό τους πατέρα για την πολυετή, καρποφόρα και πολυετή προσφορά του στην ενορία και στον καθένα προσωπικά, ανατρέχοντας στο έργο το οποίο επιτελέστηκε όλα αυτά τα χρόνια με τα εξής λόγια:

«‘’Κύκλω της τραπέζης σου, ως στελέχη βλέπων τα έγκονά σου, χαίρε, ευφραίνου, προσάγων ταύτα τω Χριστώ, Ποιμενάρχα.’’

Με τούτο τον ωραίο ύμνο τον οποίον μόλις ακούσαμε, σεβαστέ μας πατέρα Γρηγόριε, ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας μας, απευθύνεται προς κάθε Ιερωμένο, ποιμένα του λογικού ποιμνίου του Χριστού και λέει προς αυτόν: Όπως ο φυσικός πατέρας χαίρεται, όταν βλέπει τα παιδιά του και τους απογόνους του γύρω από το τραπέζι, έτσι και ο πνευματικός πατέρας, θα πρέπει να χαίρεται και να ευφραίνεται, όταν βλέπει τα παιδιά του να τρέφονται από την πνευματική τράπεζα της διδασκαλίας του Χριστού και να οδηγούνται σ’ Εκείνον, τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό και το άγιο θέλημα Του. Με τον ίδιο τρόπο κι εμείς σεβαστέ πατέρα μας Γρηγόριε, χαιρόμαστε σήμερα ως πνευματική οικογένεια, μαζεμένοι μπροστά και γύρω στον πατέρα της, γεμάτοι από συναισθήματα πνευματικής ευγνωμοσύνης και χαράς. Ευγνωμοσύνης για την πλούσια προσφορά σας στον καθένα από εμάς, κατά τη διακονία σας των 20 χρόνων κατά την οποία, η Χάρη του Θεού και η Εκκλησία Του, σας ανέθεσε και ποιμαίνετε την μικρή μας Ενορία. Χαράς γιατί όπως κατά καιρούς, κυρίως κατά τις δύσκολες στιγμές μας, πολλοί από εμάς σας έχουμε ομολογήσει, ο Χριστός σας έστειλε και είστε κοντά μας για 20 ολόκληρα χρόνια.

Αφορμή λοιπόν, της ιδιαίτερης αυτής στιγμής και εκδήλωσης, η οποία γίνεται από εμάς τα παιδιά σας, και με τη σύμφωνη γνώμη και συμμετοχή του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του Ναού μας, είναι η συμπλήρωση 20 χρόνων θυσιαστικής προσφοράς στην ενορία των Αγίων Αναργύρων της Ακροπόλεως Θεσσαλονίκης. Γνωρίζουμε, επειδή σας γνωρίζουμε πολύ καλά, πως αισθάνεστε άβολα και αν σας ρωτούσαμε δεν θα επιτρέπατε να γίνει κάτι τέτοιο και θα προτιμούσατε ο Κύριος να σας ανταποδώσει τον μισθό σας. Επειδή όμως, πολλοί από μας σας έχουμε πληγώσει, σας έχουμε ποτίσει «όξος και χολή», από την αρχή της διακονίας σας, τότε που πρωτόρθατε 27 χρονών, θυσιάζοντας για μας τη ζωή σας και τα νειάτα σας, και μέχρι σήμερα που είναι αποτυπωμένα στο πρόσωπο σας, στα πρόωρα, σχεδόν άσπρα γένια σας και στα γκρίζα σας μαλλιά, οι πόνοι, οι κόποι, οι αγωνίες και οι θυσίες σας, και το «πικρό ποτήριο» της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης, της εμπάθειας και της κακότητας για σας και όπως και για όσους ακολουθούν με πίστη και αγάπη τον Χριστό δεν έχει τέλος, και επειδή η κακότητα φωνάζει και βοά ενώ η καλοσύνη, η ευγνωμοσύνη σχεδόν πάντα επαναπαύεται και εφησυχάζει και φαντάζει ανύπαρκτη, θελήσαμε να σταθούμε μπροστά σας και να απευθύνουμε ένα ευχαριστώ για όσα εσείς μας προσφέρατε όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις ατέλειωτες ποιμαντικές φροντίδες, την απερίγραπτη πατρική σας αγάπη, την ορθοτομούσα πνευματική καθοδήγηση, τη συμπαράσταση και τη μέριμνα για την εν Χριστώ τελείωση μας.

Επειδή είναι ανάγκη να εκφράζουμε έγκαιρα την καλοσύνη και ευγνωμοσύνη μας, γιατί δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε αύριο, (σκεφθείτε πως πριν τρία χρόνια για πολύ λίγο θα σας χάναμε στο θαυμαστό εκείνο τροχαίο), σας παρακαλώ σήμερα με αφορμή την 20ετή επέτειο της ενορίας μας, να μου επιτρέψετε να συνεχίσω για λίγο ακόμα εκφράζοντας όλα τα πνευματικά σας παιδιά και το μεγαλύτερο μέρος της ενορίας μας.

Θα μπορούσε πάρα πολλά να πει κανείς μετά από μία ολόκληρη ζωή 20 χρόνων συνοδοιπορίας. Τα λόγια ίσως φανούν πολλά σε κάποιους και υπερβολικά, όμως σε πολλούς άλλους, κυρίως στους ανιδιοτελείς και αμερόληπτους, σε όσους έζησαν πραγματικά κοντά σας και μοιράστηκαν τη ζωή σας, την οποία ποτέ δεν κρύψατε, ούτε και τις ανθρώπινες αδυναμίες σας, αλλά πάντα διάφανη την εκθέτετε, πιθανότατα όσα λέγονται να φανούν και λίγα μπροστά στο έργο που έχετε επιτελέσει.

Ήρθατε γιατί συνδεόσασταν με την ενορία και το επιθυμούσατε, ακριβώς πριν 20 χρόνια, στις 20 Δεκεμβρίου του 1994 και παρόλο που παρακαλέσατε τον εν αγίοις αναπαυόμενο Μητροπολίτη μας Παντελεήμονα, να σας απαλλάξει από το φορτίο της προϊσταμενίας, από Εκκλησιαστική υπακοή την οποία καλά γνωρίζετε, διαδεχτήκατε έπειτα και από δική του παρότρυνση, τον μέχρι σήμερα πνευματικό αδελφό και φίλο σας, Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κίτρους κ. Γεώργιο

Αν και δυστυχώς η μικρή μας ενορία δεν προσφέρει πολλές δυνατότητες να κάνει όλα όσα θα ήθελε κάποιος ιερέας, καθώς διαθέτει μικρό ποίμνιο με περιορισμένες δυνατότητες για εσάς να προσφέρετε όσα θέλετε και μπορείτε. Ήρθατε σ’ έναν Ναό τον οποίο τον αναγεννήσατε από την αρχή και υλικά αλλά κυρίως πνευματικά και αυτό όπως πάντοτε λέτε, μέσα από την ευλογία των Αγίων μας που είναι διάχυτη στο μικρό Ναό μας!

Μέσα σ΄ αυτά τα 20 χρόνια συνεχίσατε την ολική ανακαίνιση και τον εξωραϊσμό, που μόλις είχε προλάβει να ξεκινήσει ο π. Γεώργιος, της Εκκλησίας μας. Όλοι από τους παλιούς εδώ θα θυμούνται το πώς ήταν ο Ναός και το πώς έχει γίνει. Τίποτε πια ουσιαστικό δεν έχει να ζηλέψει από τους μεγάλους Ναούς μας του κέντρου, αλλά και τίποτε απαραίτητο πια δεν του λείπει. Αυτό που σήμερα απολαμβάνουμε και θεωρούμε αυτονόητο, όταν ήρθατε ήταν το ζητούμενο. Με κόπους και θυσίες σας θυμόμαστε να αγωνίζεστε να φτιάξετε αυτόν τον Ναό, αξιοπρεπή, κατανυκτικό, όμορφο, πνευματικό καταφύγιο, όπως πρέπει σε Ναό που λατρεύεται ο Θεός και αγιάζεται ο άνθρωπος, άξιο της πολιτιστικής και πνευματικής ιστορίας της πόλης μας, χωρίς να σας προσφέρονται πολλές οικονομικές δυνάμεις, παρά τη μεγάλη συμπαράσταση μας, των ενοριτών, λόγω των μικρών οικονομικών μας δυνατοτήτων, αλλά στην κυριολεξία, όπως λέει ο λαός μας, βγάζοντας από τη μύγα ξίγκι.

Συνοπτικά μπορούμε να πούμε πως εσείς ήσασταν εκείνος που ολοκληρώσατε το μεγαλύτερο μέρος της μέχρι σήμερα αγιογράφησης του ναού. Ανακαινίσατε τον κυρίως ναό από τα στασίδια μέχρι τον σολέα, το στρωμένο με μάρμαρα και μοκέτες πια δάπεδο και τα παράθυρα, τους γυναικωνίτες που ήταν αποθήκες. Εξωτερικά φτιάξατε την αναπηρική ράμπα ώστε να έχουν πρόσβαση όλοι οι άρρωστοι στο πνευματικό ιατρείο των αγίων τους, πρωτοπορώντας τότε. Ανακατασκευάσατε την μπροστινή σκάλα ώστε να είναι πιο ομαλή κατά την πρόσβαση μας στο Ναό αλλά και την μπροστινή σκεπή ώστε να είναι αρχιτεκτονικά αρτιότερος και πιο ωραίος εξωτερικά ο ναός μας. Θέσατε να δεσπόζουν επιβλητικά και προστατευτικά οι άγιοί μας σ’ όλο το ποίμνιό τους, να καλούν τους περαστικούς και να γίνονται η αιτία για προσευχή των διερχομένων. Ακόμη ανακαινίσατε και εξοπλίσατε με τα καλύτερα ιερά σκεύη και λειτουργικά άμφια τον ιερό βήμα. Φροντίσατε να συντηρηθούν και να αναδειχθούν οι παλιές εικόνες που οι πρόγονοί μας έχουν αφιερώσει. Δημιουργήσατε τα δύο παρεκκλησάκια που βρίσκονται στο γυναικωνίτη και τα έχετε σχεδόν διακοσμήσει. Τοποθετήσατε κλιματισμό για την πιο ευχάριστη παραμονή μας εδώ. Κυρίως μεριμνήσατε να αναδειχθούν οι μεγάλοι πνευματικοί μας θησαυροί, τα Ιερά Λείψανα των αγίων μας, Κοσμά και Δαμιανού και η πολυαγαπημένη μας, θαυματουργή Ιερή Εικόνα της Παναγιάς μας της Οικονόμισσας, τοποθετώντας τα, μέσα σε περίτεχνα προσκυνητάρια και ακόμη εμπλουτίσατε αυτόν τον θησαυρό με τα Ιερά Λείψανα των αγίων Αναργύρων, Κύρου, Ιωάννου, Παντελεήμονος και του συγχρόνου μεγάλου αγίου Λουκά του Ιατρού. Ερευνάτε και αναδεικνύετε την πραγματική ιστορία του Ναού και της περιοχής της Ακροπόλεως κι έτσι μάθαμε για τη βυζαντινή Μονή των αγίων που προϋπήρχε, τις ζωές άλλων αγίων ανθρώπων που έζησαν εδώ και αγίασαν και τον τόπο που ζούμε. Και πολλά άλλα ενώ κάποιοι πολεμούσαν κι έλεγαν… εσείς όμως συνεχίζετε να ζείτε πάντα λιτά, σε σπίτι που ακόμα νοικιάζετε, χωρίς τραπεζικούς λογαριασμούς και σας βλέπουμε όσοι είμαστε κοντά σας, πως ίσα που τα φέρνετε βόλτα.

Κοιτάζοντας πίσω αντιλαμβανόμαστε πως ο Ναός μας είναι το δεύτερο, αν όχι το πρώτο σπίτι μας. Και αφού κοιτάζετε σαν καλός πατέρας, μέσα σ αυτά τα 20 χρόνια το σπίτι μας, παράλληλα χτίζετε, ανατρέφετε, ανακαινίζετε, καταρτίζετε και ομορφαίνετε και εμάς πνευματικά και τις ζωές μας. Πολλούς από εμάς, μας βρήκατε εδώ μεσήλικες, κάποιους έφηβους και άλλους αγέννητους. Κάποιους από εμάς τους παντρέψατε, σε άλλους συμβάλατε με μοναδική διάκριση στο να παντρευτούν, πολλών βαφτίσατε τα παιδιά τους, κάνοντας τα μέλη της Εκκλησίας, τα οποία παιδιά τους έγιναν και δικά σας παιδιά, και εγγόνια, κάποιους άλλους τους καμαρώνετε ασκητές στην έρημο των Ιεροσολύμων, του αγίου ‘Ορους, ενώ κάποιους άλλους με ανθρώπινο πόνο και Χριστιανική ελπίδα τους ετοιμάσατε για το πέρασμα από την πρόσκαιρη τούτη ζωή στην αιώνια ζωή και στην εν Χριστώ μακαριότητα. Ως πατέρας όμως μέσα σ’ αυτό το σπίτι που λέγεται εκκλησία πρώτα από όλα μας μάθατε να αγαπάμε πολύ αυτό το σπίτι και να το νιώθουμε δικό μας.

Αυτά που χαρακτηρίζουν την πνευματική διαπαιδαγώγηση μας από σας, είναι η ανυπόκριτη αγάπη, η υπεύθυνη πατρότητα, η αλήθεια στις πνευματικές μας σχέσεις, ο σεβασμός της προσωπικότητας μας, αλλά και της ελευθερίας μας, στην οποία ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας κάλεσε, χωρίς εξαναγκασμούς, ψυχαναγκασμούς, εκφοβισμούς και τα τοιαύτα. Μας μάθατε να αγαπούμε και να ακολουθούμε μόνο τον χριστό και την Εκκλησία Του. Δεν μας επιτρέψατε ποτέ να σας αποκαλέσουμε Γέροντα ή να γίνουμε οπαδοί σας. Μας θέλετε πάντα ελεύθερους απέναντι σας αφήνοντας μας να επιλέξουμε εμείς, δείχνοντας μας πάντα τους δρόμους, την αλήθεια και τους κινδύνους και ήσαστε πάντα αξιοθαύμαστα ανεπηρέαστος στην αγάπη σας για μας όταν κάνουμε λάθος και με διακριτικό τρόπο φροντίζετε για την επιστροφή μας. Τα λόγια σας, οι συμβουλές και τα ζωντανά κηρύγματά σας, καθοδηγούν και κατευθύνουν τις ζωές μας, αγγίζοντας τις καρδιές μας.

Κάποιες φορές, κυρίως παλαιότερα, όταν η συμπεριφορά μας στον Ναό σας εξόργιζε, γιατί μόνο την ασέβεια των Χριστιανών την ώρα της λατρείας δεν ανέχεστε, και την μετατροπή της λατρείας του Θεού σε δεισιδαιμονία, είδαμε ότι γίνεται κι αυτό από αγάπη και ενδιαφέρον, χωρίς κακότητα. Το βλέπουμε τώρα περήφανοι πια γιατί η ενορία μας φημίζεται σαν από τις ελάχιστες στην πόλη, στις οποίες επικρατεί η τάξη, η πνευματικότητα και η καταλληλότερη ατμόσφαιρα για να προσευχηθεί κανείς. Ναι το καταφέρατε κι αυτό με υπομονή και επιμονή παρόλο που σας πολεμούσαμε και σας συκοφαντούσαμε σαν κακό κ δύστροπο. Περηφανευόμαστε τώρα…

Η συμπαράσταση σας είναι αμέριστη όμως και στην υπόλοιπη ζωή μας. Είσαστε πάντα ακούραστος δίπλα μας, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα που συναντούμε στην ζωή μας, στις αγωνίες και στους φόβους πάντα εκεί, χειμώνα και καλοκαίρι, μέρα, νύχτα και ξημέρωμα κυριολεκτικά, όχι μόνο στον Ναό, αλλά και στο σπίτι σας, και όπου έχουμε ανάγκη.

Όσο πιο πολύ συνειδητοποιούμε πόσο ευλογημένοι από τον Θεό είμαστε που γνωρίζουμε έναν πραγματικά αληθινό άνθρωπο, αφοσιωμένο στον Χριστό και το Ευαγγέλιο του, ζώντας δίπλα μας χαρές και λύπες μας, θυσιάζοντας τη δική του ζωή , γιατί όταν εμείς λείπουμε ζει μόνος, σαν ασκητής μέσα στην πόλη, όχι ανάμεσα στα θηρία της φύσης, αλλά επιβιώνοντας ανάμεσα στο χειρότερο είδος, τα ανθρωπόμορφα θηρία, δοξάζουμε και ευχαριστούμε τον Θεό.

Με αυτές τις λίγες σκέψεις θα θέλαμε πρώτα απ όλα να δεχθείτε την ειλικρινή μας συγνώμη για τις στεναχώριες, τις θλίψεις, τους πόνους που άθελά ή και θελημένα σας δώσαμε και τέλος δεχθείτε ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μας για όσα μας προσφέρετε όλα αυτά τα χρόνια ως γνήσιος και αρχοντικός πατέρας.

Σας θέλουμε πάντα χαρούμενο ανάμεσά μας!!! Κοιτάξτε μας, τους καρπούς των κόπων σας και ευφρανθείτε!!! Να ξέρετε πως πάντα σας αγαπούμε!!!

Ευχόμαστε ο Πανάγαθος Θεός και δια πρεσβειών της κυρίας Θεοτόκου και των αγαπημένων μας αγίων τους οποίους20 ολόκληρα χρόνια διακονείτε, να σας δίνουν έτη πολλά, με υγεία, σοφία, φώτιση και άλλη ακόμη, περισσότερη υπομονή και ακόμα μέσα από την καρδιά μας ευχόμαστε σύντομα να αξιωθούμε να σας καμαρώσουμε, σαν λύχνο πάνω στη λυχνία, Επίσκοπο και Μητροπολίτη της Εκκλησίας μας, βροντοφωνάζοντας το ΆΞΙΟΣ!!!»

Το εκκλησιαστικό Συμβούλιο συμμετείχε και αυτό στην πρωτόγνωρη, για τα σημερινά δεδομένα, έκπληξη της ευγνωμοσύνης προσφέροντας αναμνηστικό δώρα με την εξής προσφώνηση:

«Έχετε φροντίσει κατά καιρούς, σε όλους τους συνεφημερίους σας, να δοθούν δώρα από την Εκκλησία μας. Εσάς ποτέ δεν σας προσφέρθηκε τίποτε. Γι’ αυτό το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο μας αποφάσισε, σαν ελάχιστο αντίδωρο της 20ετούς καρποφόρας διακονίας σας στον Ναό μας, να σας προσφέρει αναμνηστικά το ιερό επιτραχήλιο, το επιγονάτιο τη ζώνη και τα επιμάνικα μιας ιερατικής στολής, με ευχαριστίες πολλές και ευχές.»

Το συγκινητικότερο όμως ήταν η προσφορά των λουλουδιών από τους μικρούς παρευρισκομένους και κυρίως η έκφραση της αγάπης τους με τις αγκαλιές και τα φιλιά τους στον τιμώμενο πνευματικό μας πατέρα. Εκείνος έκπληκτος και έκδηλα συγκινημένος, ευχαρίστησε όλους για την όμορφη έκπληξη, λέγοντας πως ότι καλό γίνεται στην Εκκλησία είναι του Θεού και με τη συνεργασία και συμμετοχή όλων των ενοριτών, κυρίως των συνεφημερίων και των στενών συνεργατών. Συνέχισε λέγοντας πως ακόμα κι αν και να κάνουμε οι άνθρωποι τα πάντα που μπορεί κανείς να φανταστεί, είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε και με τη δύναμη και έμπνευση του Χριστού γίνονται, αλλά κι αν φτάναμε στην τελειότητα της προσφοράς πάλι κατά τον Κύριο, είμαστε «αχρείοι δούλοι». Ευχαρίστησε έπειτα όλους για την ανοχή και την καλή τους διάθεση. Κλείνοντας τόνισε πως το ωραιότερο δώρο πέρα από την πρόοδο των πνευματικών του παιδιών, είναι η αγγελική αγάπη των παιδιών και η έκφρασή της και ζήτησε να εύχονται, όχι για τη ματαιόδοξη απόκτηση αξιωμάτων, αλλά για την απόκτηση της Βασιλείας του Θεού.

Στη συνέχεια συγκινημένο, και εν πολλοίς με δάκρυα στα μάτια, όλο το εκκλησίασμα, πέρασε για να ευχηθεί και να ευχαριστήσει τον π. Γρηγόριο, με λόγια αγάπης καλοσύνης και τιμής ενώ τα πνευματικά του παιδιά, του επέδωσαν ένα πολύ όμορφο λεύκωμα, με φωτογραφίες των 20 αυτών χρόνων σε στιγμές της συμμετοχής του στις ζωές τους και οι οποίες συνοδεύονται από λόγια καρδιάς.